Człowieku, czy ty aby na pewno biegasz dla siebie?

Pojawiają się po każdym biegu. Mogę z nich wyczytać gdzie kto biegał, jaki dystans, w jakim czasie, w jakim tempie. Gdybym miała ochotę, mogłabym jeszcze dowiedzieć się dlaczego akurat dany bieg był taki rewelacyjny, lub wręcz przeciwnie: czemu tym razem było tak beznadziejnie. Czasami znajdzie się jeszcze dopisek o dokuczliwej kolce, czy męczących kurczach mięśni. Mówiąc krótko: zrzuty  z treningów z Endomondo (ewentualnie z Run-loga) zdominowały moją tablicę na Facebooku. 

Pierwsze, co mi się nasuwa to pytanie: po co? 


Zaczęłam biegać tuż przed tym, zanim na dobre rozwinęło się boom na bieganie. A przynajmniej tak mi się wydawało, bo na moim fb nie gościły mapki z Endomondo, ani selfie robione podczas treningów. Zaczynając biegać nie miałam w szafie niczego, co było do biegania przeznaczone. Niczego. Było mi obojętne że wychodzę w starych dresach, a na nogach mam adidasy, pamiętające fikanie koziołków na W-F-ie. Chciałam biegać! Nie miałam zielonego pojęcia, że coś takiego jak Endomondo w ogóle istnieje. Swoją formę określałam wydłużającym się stopniowo czasem biegu oraz rosnącą liczbą kółek robionych w parku. W swoją pierwszą biegową zimę zakładałam dwie pary legginsów, żeby było mi choć trochę cieplej. 

Nie zrozumcie mnie źle - ja nie twierdzę, że podczas treningu każdy powinien wyglądać jak  Rocky Balboa opasany ciężką bluzą, pływać we własnym pocie i z pogardą patrzeć na wszelkie gadżety do biegania. Ale mam wrażenie, że teraz wszystko stanęło na głowie. Istnieje grupa osób, dla których nie wystarczy  zacząć biegać. Teraz należy być biegaczem pełną gębą i to najlepiej od pierwszego treningu, będąc chodzącym lokowaniem produktów wiodących sportowych marek. Obowiązkowym punktem jest również zapisanie się na najbliższy półmaraton, bo przecież co to za filozofia przebiec te 21 km. To nic, że bieganie być może zdecydowanie nie jest twoją ulubioną dyscypliną sportu. To nic, że na pierwszym treningu zdychasz po 200 metrach biegu, rzucając później markowe buty w kąt i mając serdecznie dosyć całego tego biegania. Ważne, że dowód twojego bohaterstwa znajduje się na fb.   

Nie chcę tutaj sprowadzać do parteru roli radości z  pierwszych biegów, ale najzwyczajniej w świecie obwieszczanie za każdym razem całemu światu, jakim to jest się dzielnym, bo wylazło się na trening, zaczyna mi działać na nerwy. I naprawdę głęboko zastanawia mnie powód takiego postępowania. Czy tak słabo jest z ludzką motywacją, że potrzebne są  dodatkowe bodźce, oklaski i głaskanie po głowie? Na cholerę ci ten półmaraton, skoro taki dystans jest dla ciebie póki co nieosiągalny? Czy jesteś pewny, że twoje serce wytrzyma taki wysiłek?

Istnieje jeszcze jedna ważna kwestia, którą niektórzy biegacze widocznie w ogóle nie biorą pod uwagę. Publikując szerokiej publiczności gdzie, z kim i o której biegasz naraża twoje bezpieczeństwo. To jak umawianie się na randkę z potencjalnym przestępcą. Czy życie ma mniejszą wartość niż liczba lajków na facebooku?

Założyłam bloga z kilku powodów. Jednym z nich było pokazanie innym, że nawet taka sportowa pierdoła jak ja może biegać. Poprzez swoją historię chciałam zachęcić do tej aktywności też innych, bo przecież skoro ja potrafiłam rozruszać swoje ciało, to innym też może się udać. Ale nawet tutaj rzadko umieszczam zrzuty z treningów. Po co? Innym to nie pomoże, a mi do szczęścia to nie jest potrzebne.

Biegaczu, spójrz na siebie w lustrze i zapytaj siebie samego, czy aby na pewno bieganie sprawia ci przyjemność. Jeżeli odpowiedź jest negatywna - odpuść. Szkoda twojego czasu i nerwów. Szkoda życia na robienie czegoś, czego szczerze nie znosisz.  I, parafrazując znany polski film, zadaj sobie ważne pytanie: co tak naprawdę chcesz robić? A później zacznij to robić.