Byle do wiosny...

Muszę Wam coś wyznać - zimą zamieniam się w zombie. Mam podkrążone oczy, jestem wiecznie niewyspana i funkcjonuję jak na autopilocie. Nic mi się nie chce. Chętnie zapadłabym w sen zimowy i obudziła się na wiosnę.. 

Zima w tym roku działa na mnie fatalnie. Rzecz dziwna, bo jest to moja trzecia biegowa zima, temperatura oscyluje w okolicach zera, wiec nie powinnam marudzić. Biegałam już w przy -10 stopniach, w deszczu, śniegu, gradzie… Ale ostatnio wymiękam. Próbuję rozgrzać się na wszelkie możliwe sposoby. Prym wiedzie u mnie kokon z koca i rozgrzewająca zupa z soczewicą. A i tak ciągle mi zimno. 

Doszło nawet do tego, że któregoś dnia postanowiłam zrobić sobie trening na bieżni (to już naprawdę u mnie jest ostateczność ostateczności). Przebiegłam zaledwie kilometr i myślałam, że oszaleję. Skończyło się i tak bieganiem w terenie. 

Potrzebuję słońca. Potrzebuję energii. Potrzebuję spacerów nad brzegiem morza i drinków z palemką. Marzę o bieganiu, w którym nie będę musiała być uzbrojona w czapkę i rękawiczki. O bieganiu wieczorową porą , kiedy nie trzeba będzie wdychać śmierdzącego dymu.  Nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła wystawić twarz do słońca podczas rozciągania i wyciągnąć się leniwie na trawie. Chciałabym biegać  jednocześnie wdychając zapach świeżo skoszonej trawy, słuchając kumkania żab nad jeziorem i ryku zwierząt z Nowego Zoo. 

Jednak jestem z siebie dumna. Pomimo mojej tegorocznej zimnofobii systematycznie wychodzę na trening - bo pamiętam jak świetnie czuję się po bieganiu. I mimo, że zgrzytam zębami z zimna, a mój tyłek dostaje darmową krioterapię, to powtarzam sobie, że do wiosny już bliżej niż dalej. I za każdym razem mam poczucie satysfakcji, że wygrałam sama ze sobą i mimo wszystko poszłam biegać. 

Kiedy jest już naprawdę źle, przypominam sobie to zdjęcie: 

Półmaraton Słowaka w zeszłym roku. 21 kilometrów biegu w 30-sto stopniowym upale. Stany półświadomości na trasie. Brak możliwości wydobycia z siebie głosu na mecie z wysiłku. Błagania o odrobinę chłodu. I wiecie co? Po tych wspomnieniach odrobinę poprawia mi się humor :)