Nie jestem stworzona do biegania...

Brakowało mi tchu. Miałam wrażenie, jakby tysiąc igieł wbijało mi się w płuca.  Biegłam najszybciej jak mogłam, a i tak wiedziałam, że jest źle. Minęłam metę i od razu zeszłam na bok. Opierając się o drzewo starałam odpędzić nadchodzącą falę wymiotów. Czułam jak trzęsą mi się ręce, a nogi są jak z waty. Wdech i wydech...  Mdłości powoli mijały... 

Wbrew pozorom to nie jest opis moich przeżyć podczas Runmageddonu czy Survival Race.  Wszystko to działo się kilka lat temu w liceum, podczas biegu na 800 metrów, tuż przed tym, gdy pani profesor, spoglądając zdegustowana na osiągnięty przez mnie czas, wstawiła mi do dziennika piękną dwóję. 

Nie będzie tutaj opowieści o tym, jak to od zawsze drzemała we mnie żyłka sportowca, będącego chlubą szkoły i z lubością przekraczającego swoje możliwości. Coś takiego nigdy nie miało miejsca. Byłam sportową łamagą z kilkoma nadprogramowymi kilogramami. Lekcje w-fu były dla mnie katorgą. Byłam przekonana, że takie umiejętności jak stanie na głowie, czy zrobienie fikołka na równoważni bynajmniej nie są mi potrzebne do szczęścia. W ciągu całego swojego pobytu w szkole nigdy nie udało mi się przeskoczyć przez kozła. Miałam kłopoty z koordynacją i równowagą, więc ćwiczenia gimnastyczne stanowiły dla mnie wyzwanie. Biegania szczerze nienawidziłam. Bałam się, ze któregoś dnia na mecie nie wytrzymam i z wysiłku zwymiotuję przy całej klasie. Dzień, w którym wręczałam nauczycielce zwolnienie z ćwiczeń, był dla mnie osobistym świętem.  Nie ruszałam się więcej niż wymagała tego norma ustalona na podstawie planu lekcji. 

Rzecz w tym, że żaden nauczyciel nigdy mi nie powiedział, że uprawianie sportu może być frajdą samą w sobie; że to, że w czymś nie jesteś najlepszy, nie oznacza, że nie masz prawa robić tego tylko dla siebie; że człowiek przypomina trochę maszynę – trzeba ją najpierw dobrze naoliwić i usprawnić, żeby dobrze chodziła. Że wszystko wymaga czasu. 

Teraz, kilka lat później, okazuje się, że wcale nie jestem przypadkiem beznadziejnym. Może nie jestem stworzona do biegania, ale potrafię biec bez zatrzymywania 2 godziny, nie mając zadyszki.  Mogę przebiec kilka półmaratonów w ciągu roku. Mogę robić życiówki. Mogę sięgać swoimi planami biegowymi poza horyzont. Mogę. A nikt mi nie powiedział, że to możliwe. 

Chciałabym spotkać swoją panią profesor i spojrzeć jej w oczy. Ja, osoba, której zapewne nawet nie pamięta, bo byłam zaledwie miernotą zdychającą na mecie, nie wartą jej uwagi. To, że biegam na pewno nie zawdzięczam jej. 

Nigdy nie należy dać sobie wmówić, że się czegoś nie potrafi. Powstrzymując się od zrobienia pierwszego kroku nigdy się tego nie sprawdzi. Trzeba dać sobie szansę i wyciągnąć do siebie rękę. Spróbować.