IV Dycha Drzymały z życiówką!

Są takie biegi, do których chętnie się wraca i na które czeka się cały rok. Jednym z takich biegów jest właśnie Dycha Drzymały. Wspaniała atmosfera, niska opłata startowa (10 zł!), muzyka i mnóstwo kibiców na trasie, a wreszcie piękne medale zachęcają, by choć raz odwiedzić Rakoniewice. O tym, jak wielką sławą ciszy się ten bieg w Wielkopolsce, świadczy chociażby fakt, że ponad 1000 numerów startowych zostało wyprzedanych w ciągu zaledwie kilkunastu godzin od rozpoczęcia zapisów!

Na starcie stanęłam razem z mężem. Wspominaliśmy, jak rok temu, obserwując atmosferę panującą w Rakoniewicach, powiedział, że widząc to wszystko, aż się chce zacząć biegać. Słowo się rzekło i tak oto rok później czekaliśmy na start razem. 

To był chyba pierwszy bieg, w którym jeszcze przed startem byłam nastawiona na bicie swojej życiówki (54:17) - w planach była poprawa o kilkadziesiąt sekund. Do bicia swojego rekordu zachęcała także obecność męża, który robi w bieganiu nadzwyczaj szybkie postępy i już podczas pierwszego treningu na 10 km miał czas lepszy od mojej życiówki.  Chciałam mu pokazać, że wcale nie będzie łatwo mnie prześcignąć ;) Jak się później okazało na trasie – obecność jednej osoby miała ogromny wpływ na motywację drugiej.  

Każde z nas biegnie trochę inaczej – A. biegnie zawsze na początku szybciej ode mnie, zaś ja przyspieszam na końcowych kilometrach, kiedy on zwalnia (odruchowo stosuję metodę negative split). Po przebiegnięciu linii startu bardzo szybko mnie wyprzedził, pozostając jednak ciągle w moim polu widzenia. Jako, że byłam nastawiona na bicie życiówki, wystartowałam dość szybko i starałam się wymijać ludzi. Już przed 3 km wyprzedziłam A. co wprawiło go w niemałe zdumienie. Na chwilę mnie dogonił, jednak nie na długo - za chwilę był już za mną. I praktycznie do końca biegliśmy już w takim schemacie. (Później A. zdradził, że czekał na moment kiedy w końcu zwolnię. Nie doczekał się - jeszcze przyspieszyłam...)

Pod koniec pierwszego okrążenia spojrzałam na zegar, który wskazywał nieco ponad 27 minut. Po szybkich obliczeniach doszłam do wniosku, że raczej nie uda mi się pobić mojej życiówki. Postanowiłam jednak walczyć dalej. Wiedziałam, że A. biegnie prawie tuż za mną, czułam wręcz jak mi depcze po piętach…  Starałam się utrzymywać tempo biegu, nieznacznie tylko przyspieszając.

Jakieś 100 metrów przed metą zwolniłam nieco, obejrzałam się za siebie i machnęłam do A., żeby trochę przyspieszył. Chciałam, żebyśmy metę przekroczyli razem. I tak się stało – wbiegliśmy razem trzymając się za ręce. Do dzisiaj A. ciągle mi wypomina, że na niego poczekałam, zamiast walczyć o lepszy czas...

źródło

„Widziałeś jaki mamy czas, widziałeś?!” – powtarzałam do niego po przekroczeniu mety, gdy zegar na finiszu wskazywał  ponad 51 minut! Nie mogłam w to uwierzyć! Miałam wrażenie, ze to się nie dzieje naprawdę, to było niemożliwe! Okazało się, ze mój czas netto wynosił 50:49! Moja radość była nie do opisania! Nie wierzyłam, że kiedykolwiek będę mieć z przodu pełną "50"! Dla porównania - w zeszłym roku podczas Dychy Drzymały mój czas wynosił 57:18. 

milusińska niespodzianka była prezentem dla każdej uczestniczki biegu

Niesamowite jest to, że pomimo tego,  że biegliśmy z A. osobno (mając siebie nawzajem ciągle w polu widzenia), to wzajemna obecność dawała nam ogromnego kopa motywacyjnego  - jedno było zającem dla drugiego, a nasz bieg przypominał trochę zabawę w berka. Muszę przyznać, że czasem warto porywalizować trochę ze swoją drugą połówką ;)