24. Półmaraton Philipsa, czyli 3/5 Korony Półmaratonów

W jednym zdaniu: udało się! Okazuje się, że z anemią można dobiec do mety, a nawet poprawić swój czas o ponad 2,5 minuty! Moja nowa życiówka w półmaratonie wynosi teraz 2 godz 5 min i 22 s! :D

Tuż przed biegiem udało mi się spotkać 2 niesamowite osoby:

z Jerzym Skarżyńskim

z Jackiem Federowiczem

Plan był taki: biec wolno, nie doprowadzić do zadyszki, a w sytuacji kryzysowej nawet zejść z trasy. Nie bez przyczyny ustawiłam się w pobliżu pacemakera z balonikami na 2 godz i 10 min. 

Już na samym początku straciłam orientację w kilometrach. Szukałam oznaczenia, że przebiegliśmy 2 kilometry, ale ciągle go nie było. Pomyślałam nawet, że ze mną jest już źle, skoro już na początku biegu kilometry jakoś dziwnie mi się dłużą. Miło byłam zaskoczona i  jednocześnie poczułam wielką ulgę, gdy nagle mignął mi napis „4 kilometry”. Stwierdziłam, ze nie jest tak źle ze mną, skoro nawet nie poczułam tego dystansu. 

Biegło mi się (o dziwo!) bardzo dobrze. Trasa była w miarę płaska i nie była zbyt wymagająca. Baloniki na 2:10 też jakoś dziwnie zostały w tyle.  Znalazłam odpowiednie dla siebie tempo biegu, które utrzymywałam prawie do mety. Jedynym mankamentem była pogoda – było zbyt ciepło jak na taki dystans biegu.  Jednak po tym jak przeżyłam półmaraton w Grodzisku jestem już chyba lekko zaprawiona w boju i pogoda chyba nie jest w stanie tak łatwo mnie pokonać. 

Lekki kryzys pojawił się na 19 km. Potrzebowałam natychmiast wody. WODY, nie izotoniku, który miałam ze sobą. Na szczęście poratował mnie jakiś starszy pan stojący z boku trasy, który, jak na zamówienie, wręczył mi całą butelkę. Gazowana woda jeszcze nigdy mi tak nie smakowała! Podzieliłam się nią z biegaczami, którzy biegli obok mnie, bo od 15 km nie było już punktu odżywczego. 

Ostatnia prosta. W oddali widać metę. Okrzyki kibiców. Jeszcze trochę…  Zdążyłam spojrzeć na zegar – wiedziałam, że zrobiłam życiówkę. Udało się to, co ostatnio stawało pod znakiem zapytania. 

 

nagroda po biegu musi być! :D

Dziękuję wszystkim za zaciśnięte kciuki i otrzymane gratulacje po biegu. Z anemią to dopiero początek walki i głupstwem byłoby twierdzić, że mam ją już za sobą, bo to niemożliwe. Nikogo też nie namawiam do biegania w takim stanie, bo jest to pewne ryzyko dla organizmu, a ja trafiłam chyba na swój lepszy dzień. Mało tego - podczas tego półmaratonu czułam się chyba najlepiej (pod względem fizycznym), ze wszystkich do tej pory przebiegniętych. Żeby jednak nie było tak słodko - po pilskim półmaratonie mam spore problemy z biodrem. Kolejny półmaraton już w za tydzień w Gnieźnie i po raz kolejny mój udział stoi przed znakiem zapytania...