Czekoladoholik na odwyku

Uwielbiam słodycze. Kocham je za smak, zapach, za uczucie jak rozpływają się w ustach, za cudowne chwile błogości po ich zjedzeniu... W moim życiu słodkości obecne są odkąd sięgam pamięcią. Byłam rozpieszczanym dzieckiem, więc nieraz dostawałam do ręki jakieś łakocie. Do dziś dzieciństwo ma dla mnie smak Grześków w ciemnej czekoladzie i lodów Pinokio. Gdy dostawałyśmy z siostrą po czekoladzie – od razu zjadałam swoją. Po czym bez cienia wyrzutów sumienia zjadałam jej. 

W pewnym momencie, już jako osoba dorosła, zauważyłam jednak, że czekolada zaczyna się na mnie mścić – głownie na udach i brzuchu. Wypracowałam więc „system weekendowy” – pozwalałam sobie jeść słodycze tylko w weekendy, zaś w ciągu tygodnia, jeżeli tego bardzo potrzebowałam (a zazwyczaj tak było), mogłam sobie pozwolić jedynie na pasek czekolady. Wzruszające było to, że nawet moi znajomi wzięli sobie mój system do serca i nie przychodzili do mnie z czymś słodkim w dni powszednie.

Za to w weekend… Och, w weekend to była prawdziwa słodyczowa uczta! Czekolada, batoniki, drażetki, ciasteczka, cukierki (za trufle dałabym się pokroić!) – wszystko to, w zależności od tego na co miałam właśnie ochotę, pochłaniałam w ilościach hurtowych, w myśl zasady „bo przecież jest weekend!”. Nie chcę nawet myśleć ile kalorii wtedy pochłaniałam...  Byłam zdania, że każdy jest od czegoś uzależniony. A że ja nie piję, nie palę i nie wciągam sobie nic do nosa, byłam zdania, że to słodycze są moim uzależnieniem. I to - w porównaniu z innymi nałogami - przecież całkiem nieszkodliwym.

Teoretycznie wszystko działało bez zarzutu - z racji tego, że mam całkiem niezłe spalanie w ciągu tygodnia (biegam, robię treningi na siłowni, ćwiczę z klientkami, a latem jeżdżę na rowerze) nadal pozostawałam osobą szczupłą. I wszystko byłoby piękne i cudowne, gdyby nie kilka wad „systemu weekendowego”. Po pierwsze, po takim słodyczowym weekendzie czułam się jak ludzik z Michelin - byłam ociężała i miałam wrażenie, że przytyłam z 10 kg. Po drugie, po takim wrzucaniu w siebie różnych śmieciowych słodyczy szybko zdałam sobie sprawę z tego, że cellulitu nie mam chyba tylko pod oczami... Po trzecie i najważniejsze – treningowo nie posuwałam się naprzód i tkwiłam w martwym punkcie. Wykonywałam nad sobą ogrom pracy, wylewałam hektolitry potu, a moje ciało w ogóle tego nie odzwierciedlało. Pracowałam ciężko nad swoimi mięśniami, których i tak nie było widać!  Toczyłam bitwy o swój sześciopak, który gdzieś-tam prawdopodobnie istniał, tylko przykryty warstewką tłuszczu. Czy tego właśnie chciałam? Takim wzorem trenera chcę być dla swoich klientek? Czy, do jasnej cholery, nie mogę o siebie jakoś zawalczyć?

Postanowiłam to zmienić i ograniczyć słodycze. Termin – 1 stycznia (ale nie od razu po północy, już nie bądźmy tacy drobiazgowi.…). Pierwszą myślą, która mi wpadła po przebudzeniu po sylwestrowej nocy było uświadomienie sobie faktu, że mam ogromną chęć na czekoladę. W mojej głowie rozpętał się się intensywny proces myślowy – może by tak przełożyć ten czekoladowy post i zacząć np. od poniedziałku? Albo od wtorku...? Nie dałam się jednak zwieść czekoladowej pokusie i do walki przystanęłam od razu.  Możecie być ze mnie dumni. Ja jestem.

Jestem realistką i nie twierdzę, że całkowicie wyeliminowałam słodycze. Każdy kto twierdzi, że to możliwe - kłamie. Życie bez słodyczy byłoby naprawdę przygnębiające (jak to - Walentynki bez czekoladek?! Tłusty Czwartek bez pączka?!), więc po prostu staram się je ograniczać. Póki co jakoś mi idzie. Walczę. 

Także, moi drodzy, od 1 stycznia zaczynam się oficjalnie przemieniać w super-hiper-fit laskę :D